Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

προσευχή στη θάλασσα

Το πρώτο ταξίδι πολλών παιδιών συμβαίνει να είναι και το τελευταίο... Κάποιες καρδιές ραγίζουν, κάποιες τσέπες γεμίζουν...

Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τον πνιγμό του Αϊλαν Κούρντι, ο Khaled Hosseini, συγγραφέας και πρεσβευτής καλής θέλησης της UNHCR, έφτιαξε ένα animation, την "Προσευχή στη θάλασσα".

(Το βίντεο είναι φτιαγμένο με μια πρωτοποριακή τεχνική, που σας επιτρέπει να κάνετε 3D περιήγηση με τα βελάκια!)



Σε αυτό το animation ένας πατέρας γράφει γράμμα στο γιο του, που κοιμάται στα πόδια του, λίγο πριν το ταξίδι τους, μέσω της θάλασσας, προς στην Ευρώπη. 
Ο πατέρας σκέφτεται τη ζωή στη Συρία πριν τον πόλεμο, την πόλη που γεννήθηκε και πρέπει τώρα να εγκαταλείψει, το επικίνδυνο ταξίδι που θα κάνει εκείνος κι ο γιος του. *


Alan Kurdi graffiti by Justus Becker


"Αγαπημένε μου Μάρβαν,

Εκείνα τα ατέλειωτα καλοκαίρια, όταν ήμουν παιδί στην ηλικία σου, οι θείοι σου κι εγώ απλώναμε τα στρώματά μας στη στέγη του σπιτιού του παππού σου έξω από το Χολμς.

Ξυπνούσαμε τα πρωινά με το θρόισμα του ανέμου στα ελαιόδεντρα, με το μούγκρισμα της κατσίκας της γιαγιάς σου, το θόρυβο από τις κατσαρόλες της, τη δροσιά από το αεράκι και τον ήλιο - ένα απαλό κύκλο στο χρώμα του λωτού- στην Ανατολή.

Σε πήγαμε εκεί όταν ήσουν ακόμα μωρό, έχω μία τόσο έντονη μνήμη της μητέρας σου από εκείνο το ταξίδι, να σου δείχνει ένα κοπάδι αγελάδες που λιάζονταν σ' ενα λιβάδι γεμάτο με ανθισμένα αγριολούλουδα. Μακάρι να μην ήσουν τόσο μικρός τότε.

Δε θα είχες ξεχάσει το αγροτόσπιτο, τους τραχείς πέτρινους τοίχους, τη λιμνούλα όπου οι θείοι σου κι εγώ φτιάχναμε χιλιάδες φράγματα.

Μακάρι να θυμόσουν τη Χολμς όπως τη θυμάμαι κι εγώ, Μάρβαν.

Μέσα στη πολύβουη παλιά πόλη της, ένα τζαμί για μας τους Μουσουλμάνους, μια εκκλησιά για τους χριστιανούς γείτονές μας κι μια σκεπαστή αγορά για όλους μας να περιδιαβαίνουμε ανάμεσα σε χρυσά κρεμαστά, φρέσκα προϊόντα και νυφικά φορέματα. Μακάρι να θυμόσουν τα γεμάτα κόσμο στενά της με τη μυρωδιά από το φρέσκο kibbeh και τους απογευματινούς περιπάτους μας με τη μητέρα σου στην πλατεία του Ρολογιού.

Αυτή η ζωή, αυτός ο καιρός, μοιάζει με ψέμα τώρα πια, ακόμα και σε μένα, σαν μια παλιά μισoχαμένη φήμη. Πρώτα ήρθαν οι ξεσηκωμοί, μετά η πολιορκία, οι ουρανοί να φτύνουν βόμβες. Πείνα. Κηδείες.

Αυτά τα πράγματα γνώρισες εσύ. Εσύ ξέρεις ότι ένας κρατήρας από βόμβα μπορεί να μετατραπεί σε λιμνούλα για κολύμπι. Έμαθες ότι το σκούρο αίμα είναι καλύτερο μαντάτο από το ανοιχτόχρωμο. Έμαθες ότι οι μανάδες, οι αδερφές και οι συμμαθητές μπορούν να βρεθούν και πάλι, από μικρά τριγωνάκια δέρματος που τα λούζει ο ήλιος στο σκοτάδι μέσα από μικροσκοπικές χαραμάδες ανάμεσα στο τσιμέντο, τα τούβλα και τα εκτεθειμένα δοκάρια.


Η μητέρα σου είναι απόψε εδώ, Μάρβαν, μαζί μας, σε αυτή την κρύα και φεγγαρόλουστη ακρογιαλιά ανάμεσα σε μωρά που κλαίνε και μανάδες που ανησυχούν σε γλώσσες που δεν μιλάμε. Αφγανοί, Σομαλοί και Ιρακινοί και Ερυθραίοι και Σύριοι. Όλοι μας ανυπόμονοι για τη Ανατολή, όλοι εμείς τρομαγμένοι για τον ερχομό της. Όλοι μας στην αναζήτηση πατρίδας. Είμαστε οι ανεπιθύμητοι. Πρέπει να πάρουμε τη δυστυχία μας και να την πάμε αλλού. Αλλά ακούω τη φωνή της μητέρας σου πάνω από τα κύματα, να μου ψιθυρίζει στο αυτί: "Ω... μόνο να έβλεπαν, αγάπη μου. Μόνο να έβλεπαν τι έχεις μέσα σου. Μόνο να 'βλεπαν. Θα ήταν πιο ευγενείς σίγουρα".

Κοιτάζω τη μορφή σου αγόρι μου, στη λάμψη του σχεδόν γεμάτου φεγγαριού, οι βλεφαρίδες σου σαν καλλιγραφία, κλεισμένες στον απονήρευτο ύπνο σου. Σου είπα: "Κράτα το χέρι μου. Τίποτα κακό δε θα συμβεί." Αυτές είναι μόνο λέξεις. Τεχνάσματα ενός πατέρα.

Αυτό σκοτώνει τον πατέρα σου. Την πίστη σου σ' αυτόν.

Γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτώ απόψε είναι το πόσο βαθιά είναι η θάλασσα, πόσο απέραντη, πόσο αδιάφορη. Πόσο αδύναμος είμαι για να σε προστατεύσω από αυτήν. Μόνο να προσευχηθώ μπορώ. Να προσευχηθώ ο θεός να κρατάει το καράβι στη ρότα του, όταν οι ακτές χαθούν από το βλέμμα μας κι όταν γίνουμε ένα καρυδότσουφλο στα φουρτουνιασμένα κύματα γέρνοντας και καταπίνοντας το.

Γιατί εσύ, εσύ είσαι πολύτιμο φορτίο, το πολυτιμότερο που υπήρξε ποτέ.

Προσεύχομαι η θάλασσα να το γνωρίζει αυτό.

Μακάρι

Η θάλασσα ξέρει πώς προσεύχομαι."
(μετάφραση από εδώ: db)



by Yante Ismail

Ένα φανταστικό γράμμα, γραμμένο σε μονόλογο, αφηγείται ο βραβευμένος με Bafta, Adeel Akhtar. Τη μουσική συνέθεσε η ιρανοαμερικανή Sahba Aminikia.






12 σχόλια:

  1. Πέρασαν δύο χρόνια που ο Αϊλάν δεν ξύπνησε από τον δικό του, απονήρευτο ύπνο.
    Μήνες, ο ένας πάνω στον άλλον που η θάλασσα καταπίνει πολύτιμα φορτία -κι όταν δεν το κάνει αυτή, αναλαμβάνουν δράση οι "άνθρωποι" στις άγνωστες ακτές, μακριά από το λιβάδι με τ' ανθισμένα αγριολούλουδα.

    Το πρώτο ταξίδι σου, Jeti, είναι συγκλονιστικό και το δικό του φορτίο, πολύτιμο.
    Καλοτάξιδο, στις άγνωστες στεριές του τεράστιου κόσμου μας!

    *Αλεξάνδρα... ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πρώτο σχόλιο δικό σου! ♥ σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου!!! ♥
      Αυτοί που τόσο νοιάζονται γι΄αυτά τα πολύτιμα φορτία πριν έρθουν στον κόσμο, είναι οι ίδιοι που τους κλέβουν τη ζωή μόλις γεννηθούν...

      Διαγραφή
  2. Αλεξάνδρα, είμαι περήφανος για σένα κορίτσι μου....! στο έχω πει αρκετές φορές, το επαναλαμβάνω.
    Είμαι περήφανος για τις ευαισθησίες σου, τα αντανακλαστικά σου, τις παρεμβάσεις σου.
    Ακόμα λοιπόν μια σπουδαία και υπέροχη προσπάθεια εδώ.
    Τα συγχαρητήριά μου για τη δουλειά σου που συνάμα είναι και προσφορά σε όλους.
    Μπράβο απ την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, πάντα τόσο γενναιόδωρος με τα καλά λόγια, σε ευχαριστώ! Έχουμε συναντηθεί διαδικτυακά σε πολύ ωραίες στιγμές!
      Ελπίζω να σου άρεσε και το animation, που εκτός από το θέμα του, την προσοχή τραβάει και η τεχνική του.
      Καλά ταξίδια να έχουμε!

      Διαγραφή

  3. Αχ, βρε κορίτσι μου...
    Αγκαλιά μεγάλη!

    *Το animation ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!
    Καλό ξημέρωμα, Αλεξανδρούλα μου!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. «Πρέπει να πάρουμε τη δυστυχία μας και να την πάμε αλλού».
    Σ’ αυτήν τη φράση η συμπύκνωση του τι είναι ο πόλεμος, τι σημαίνει προσφυγιά.
    Σπαρακτικό αντιπολεμικό διήγημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να φοβάσαι να μείνεις στον τόπο σου, γιατί είναι εμπόλεμη ζώνη, να φοβάσαι το δρόμο της φυγής, γιατί μπορεί να πνιγείς, να φοβάσαι τον προορισμό, γιατί θα είσαι ανεπιθύμητος...

      Διαγραφή
  5. Αχ, όπως ο Άρης κι εγώ στάθηκα στην ίδια φράση. Με τσάκισε!
    Αλεξάνδρα μου, δεν σταματάς να μας εκπλήσσεις.....
    Πολλά φιλιά μάτια μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όταν οι σκέψεις αυτές είναι από ένα γονιό, τότε δυο φορές τσακίζουν...
      ♥♥♥

      Διαγραφή

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης